4 Ocak 2010 Pazartesi

TREN


Senden uzaklaşırken,
Yokluğunun en sessiz olduğu andı.
Oysa rayların sancılı sesi,
Etrafta ki kalabalığın uğultusu,
Sessizliğini bastırmaya çalışıyordu.
Önce kadehi yudumlarken,
Şimdi kadehteki benim
Pencereden geçip giden manzara değil,
Benim hayatım.
Hani olurya diye başımı kaldırıp seni ararken,
Hep başka,tanımadık bir yüz.
Sigaralar ne kadarda küçük,tadımlık.
Her şeyin ortasındaki en sevimli yüz,
Yaşlı kompartımancı :))

3 yorum:

MizahiGeveze dedi ki...

O yaşlı kompartımancılar nedense hep sevimli oluyor :D özellikle seçiliyorlar galiba

Nurdan'dan dedi ki...

yüreğine sağlık

Adsız dedi ki...

Trenleri her zaman çok sewmişimdir...Derin bir sessizliği vardır...Dalarsın yolculuk boyunca ve anıların gözünün önünden akar soluksuzca...