çapın kadar boşluk

Bir anlık boşluk hissiyle bir harf faydalanır bundan,toplar birkaç harfi daha oluştururlar bir kelimeyi…o kelime yürür,değer bir başka kelimeye,ulaşır bir cümleye…çoktandır yitik bir ana…gelir yerleşir hayatın tam ortasına,bakar durusun…bir anlık boşlukta çok şey kaybedebilirsin…o ana kadar parça parça toplanmış tüm toplamın,dik duruşların,öfkelerin hepsi kaçışır o an…sanki senden uzaklaşanlar değilmişcesine…korkak bir yalnızlık gelir.ilk uzağa düştüğünden anneden,duyumsanan ağlama hissi,kararsızlık ve kaçıp geri dönme ihtiyacı..ama nereye?bir çemberin ortasında kalırsın adına çap denen…her yanındır o çap.sürekli büyütmeye çalışırsın,çünkü çapın kadarsındır yaşamın içinde…çırpınırsın bunu için fakat göremediğin,aslında büyüyenin çapın olduğu değil,onunla beraber aynı anda büyüyen boşluğundur…büyüdükçe,daha çok boşluklar oluşur içinde ve daha büyük harfler daha büyük kelimeleri yazarken cümleler daha çok kanatmaya başlar ruhunu…gün gelir çapın kadar boşluğun olur…büyüttüğün sadece kendinden boşalanlardır,ölümüne bir küçülme yaşadığını en son anlarsın ki artık çok geçtir…